“O” şarkısıyla bu haftanın konuğu sevgili Yekta Kopan.
Seksenli yılların ortaları; hafızam yanıltmıyorsa 1984 olmalı. Mazhar – Fuat – Özkan, Arı Sinemasında bir konser verecek. Kuru soğuk bir öğleden sonrası. Okuldan arkadaşlarla gitmişiz, konserin başlamasını bekliyoruz. Bütün şarkı sözlerini ezbere biliyoruz, bağıra çağıra söylemeye hazırız. “Güllerin İçinden” ve “Bu Sabah Yağmur Var İstanbul’da” başladığında yanımızdaki kız arkadaşlarımıza romantik sözler fısıldama gibi planlarımız bile var.
Konser başladığında ise heyecandan ne yapacağımızı bilemez hale geliyoruz. Mazhar Alanson sahneye perende atarak çıkıyor. Öyle bir enerji, öyle bir delişmenlik var ki sahnede kapılıp gidiyoruz. Bütün o romantik sözler unutuluyor. O zamana kadar video kasetlerden izlediğimiz “yabancı grup konserlerinin” bir benzeri gözümüzün önünde yaşanıyor. Aklımız uçuyor.
Bir ara Özkan Uğur, Mazhar Alanson’u omuzlarına alıyor. Bir yandan da basını çalmaya devam ediyor. Oturduğumuz koltuklardan fırlıyoruz. Daha sonra “Hala Devam” adıyla yayınlayacakları şarkıyı en rock haliyle çalıyorlar. Fuat Güner’in uzun soloları muhteşem. Yıllar geçtiğinde o şarkıyı hatırlıyorum:
“Hala devam hala figân, hem de bile bile…”
